Fietsliefhebber als ik ben, greep ik graag de kans aan die me door MKB Twente geboden werd om een paar maanden een e-bike uit te proberen. Op de racefiets kom ik per week gemakkelijk aan de 150 kilometer, maar op de elektrische bleek dat een stuk minder. EURORISK, waar ik samen met Martin Klinker directeur van ben, was me eerst – letterlijk – te ver van mijn bed om op de fiets te gaan.
Sinds we met ons bedrijf verhuisd zijn van Enschede naar mijn woonplaats Hengelo, kwam het ding vaker de garage uit. Elke dag eigenlijk, want ik stap een kwartier na vertrek de deur binnen, met de auto doe ik er langer over! Ik pak nu alleen de auto naar het werk als ik afspraken buiten de deur heb. De e-bike is ook gemakkelijk in gebruik trouwens; je kunt kiezen uit drie standen (eco, sport en normaal) en de accu gaat lang mee.
Nepfietsen
Door mijn werk als pensioenadviseur weet ik dat gezond zijn en blijven belangrijk is. We moeten steeds langer werken allemaal en het is fijn als dat een beetje kwiek en fit kan. Ook kan fit zijn verzuim voorkomen. Ik raad werkgevers aan om dit soort mogelijkheden aan personeel te bieden. Sporten en bewegen zijn belangrijk en een e-bike kan voor sommige mensen net het laatste zetje zijn om ‘er toch iets aan te gaan doen’. Op zo’n elektrische fiets is het net of je altijd wind mee hebt en toch beweeg je want je moet wél trappen. Maar voor mij als wielrenner voelt het een beetje als ‘nepfietsen’.
Geholpen
Ik kies ervoor om het te houden bij mijn racefiets en mijn gewone fiets. Privé is het niet handig om als enige van het gezin een e-bike te hebben; of de rest fietst zich ongans of ik val bijna om met zo’n ding als we samen op stap gaan.
Maar: het initiatief van MKB Twente heeft ook bij mij tóch geholpen. Nu ik de fiets weer heb ingeleverd, blijf ik naar EURORISK fietsen, dan maar iets harder trappen.
Dat had ik denk ik anders niet gedaan.
Recente reacties